RIJEKA – Veliki Bong Joon-ho često priča o obiteljima. No dok je u »Majci« bila odsutna figura oca, u »Domaćinu« je odsutna figura majke. Tek u »Parazitu« obitelj postaje »normalna« i kompletna. Barem na prvi pogled. Imamo tu i očeve, i majke, i sinove i kćeri. Dijele ih tek klasne frakture, kako to već biva u genezi korejskog filma. No dok su u Bongovu prvom holivudskom izletu (šifra: »Snowpiercer«) te klasne razlike bile horizontalne, s vagonima futurističkog i ledom okovanog vlaka, sada su one vertikalne.

S jedne strane imamo Kimove koji životare slaganjem kartona za pizzu, otvaraju prozor svog vlažnog podrumskog stana da bi iskoristili prednosti besplatne deratizacije i pokušavaju uhvatiti signal mobitela. S druge strane imamo staklenu vilu Parkovih ispremreženu videonadzorom koja postaje simbol nove korejske buržoazije, čiji je vlasnik otkinuo svoj dio profitabilnog kolača u eri IT ekspanzije.

Mračna socijalna farsa

No tamo gdje u »Domaćinu« Bongova kamera praktički postaje šesti član junakove obitelji i njena je prisutnost gotovo organska, autor u »Parazitu« promatra fantome korejskog klasnog društva s distance, još snažnije učvrstivši status pesimističnog demijurga. To isto društvo postaje još jedno bolesno tkivo, bilo da mu trebaju prostor i novac (Kimovi) ili je svedeno na figure nervoze (Parkovi). Zato infiltracija Kimove siromašne obitelji u Parkov zatvor od stakla, dakle, u milje kojem ona ne pripada, puno duguje narativima Kim Ki-younga, idola korejskog novog vala šezdesetih (šifra: »Sluškinja«), ali i Chang-dongovu »Izgaranju«. Samo što potonji igra na misterij.

No dok Bongov »Domaćin« govori o monstrumima koji se rađaju i umiru sa scenarijem, sada su u prvom planu paraziti s ljudskim licem koji razaraju »zdravu« ćeliju Parkovih, nakon što je u nju prodro najmlađi član obitelji Kim koji podučava Parkovu kći. Ubrzo će za sobom povući i oca, koji postaje Parkov vozač, ali i majku koja postaje sluškinja u vili Parkovih. Jer, riječ je o mračnoj socijalnoj farsi koja nam je podarila univerzalnu (doslovnu) ekološku kataklizmu/diluvij našeg doba, rušeći granice između žanra i alegorije. Priči koja promatra fantome korejskog društva i oslobađa njegove parazite. No Bong u svojoj kritici nije poštedio ni Kimove, ni Parkove. Zato je u tom klasnom srazu krajnje krhka i gotovo nevidljiva nit koja razdvaja parazite od njihovih »domaćina«.

Do posljednje kapi krvi

Kimovi su lakomisleni, pohlepni i lijeni, pri čemu Bong promatra njihovo siromaštvo kao još jedan oblik otuđenja. A Parkovi su socijalno neosjetljive i egoistične kreature. Paraziti su i jedni i drugi. Iako istinski parazit ostaje američka kultura koju su Parkovi prigrlili. Jer, ako je u »Sjećanjima na ubojstvo« smrt najavila kiša, teror u »Parazitu« generira ambivalentni »miris« siromaštva, koji je u isti mah odbojan i odvratan, ali i ima libidinoznu snagu, kao ultimativni afrodizijak. Kapitalizam je taj koji u svojoj moći fabricira obmane. Zato je hanekeovski masakr neizbježan. Do posljednje kapi krvi. Zato Bong u isti mah egzorcira monstrume/fantome korejskog društva i oslobađa njegove parazite u njihovoj vječnoj fascinaciji tamom i sjenama. Ovjenčan Zlatnom palmom u Cannesu i Zlatnim globusom u Hollywoodu, ali i Nagradom za izvrsnost koju je autorov glumac fetiš, emblematični Song Kang-ho, osvojio u Locarnu, »Parazit« je još jedan Bongov komad koji govori o monstrumima, sveden na gotovo geometrijske formalne trajektorije.