Na ovogodišnjoj venecijanskoj Mostri, Gia Coppola prometnula se u najveći festivalski »hajp«. Njen najnoviji frenetični komad (šifra: »Mainstream«), prikazan u sklopu paralelnog programa »Orizzonti«, bio je vruća roba.

Jer, za razliku od prethodnih izdanja Mostre, na njenom ovogodišnjem specifičnom izdanju novinari su morali unaprijed rezervirati mjesto, jer su sjedala u festivalskim dvoranama bila smanjena na polovicu, da bi se poštovala distanca. Iako je Coppolin »Mainstream« imao u udarnom festivalskom vikendu pet paralelnih novinarskih projekcija, ulaznice su planule u roku od pola sata.

Je li Coppolin »nahajpani« status doista zaslužen? Za neupućene, riječ je o autorici koja pripada famoznom klanu Coppola. Djed joj je legendarni Francis Ford Coppola. Teta joj je poznatija Sophia Coppola. Otac joj je Sofijin i Romanov brat Gian-Carlo Coppola, nastradao 1986. u nesreći glisera, kojim je upravljao Griffin O’Neal, sin Ryana O’Neala i brat Tatum (šifra: »Mjesec od papira«).

Toliko o obiteljskom stablu Coppola. Važnija je činjenica da je Gia Coppola možda najviše »godardovska« iz njena klana. Prisjetimo se autoričina u nas prikazanog prethodnog dugometražnog komada »Palo Alto«. U totalnoj filtriranoj eksploziji YouTubea i pixelarta. Iako film ne priziva samo njenu tetu Sofiju, već i neke druge neizostavne face poput Spikea Jonzea i Michela Gondryja, ali i direktoricu fotografije Autumn Durald Arkapaw, koja stoji iza najnovijeg Jonzeova doksa za »platformu« spremnog (šifra: »Beasty Boys Story«). Može li biti više »nahajpano«?

U fokusu autoričina komada je Frankie (Maya Hawke, kći Ethana Hawkea i Ume Thurman), kraljica Instagrama. Iako je Coppolin film dostatno retro u njegovoj denuncijaciji Instagram histerije, na koju su se prije nje referirali brojni drugi sineasti. Zato Coppolin komad nije nikakvo revolucionarno otkriće.

Web proroci

Autoričina Frankie je »twentysomething« djevojka koja živi u orbiti Hollywood Boulevarda, rastrgana između Instagrama i stand-up kluba u kojem radi kao šankerica. Iako se njena igra više promatra u formi pamfleta, rastrgana negdje na pola puta između Sidneyja Lumeta (šifra: »TV mreža«) i Formana, s Andrewom Garfieldom koji priziva Andyja Kaufmana (šifra: »Čovjek na Mjesecu«) s genijalnim Jimom Carreyjem. Kao da nam Gia poručuje – »Treba nam veći ekran«. Sa svim njenim jutuberskim guruima i sličnim web prorocima, koji nas pozivaju da odaberemo između »našeg telefona ili našeg
dostojanstva«. U igru se ubacuje ekscentrični i vječno napušeni Link (Andrew Garfield), s njegovom toksičnom i autodestruktivnom osobnošću i milijunima lajkova.

Iako je u fokusu junakova opskurna strana, koja priziva njegovu burnu prošlost. Više od klasične prežvakane parabole o slavi i internetskoj shizofreniji, Gia je fokusirana na jednu ljubavnu priču o bijegu od stvarnosti u diskursu »sna koji traje jedan dan«, ispunjenom scorsezeovskim razočarenjima. U holivudskoj fauni satkanoj od polupraznih kafića i nepodnošljivih influencera, svedenih na frikove. U možda najimpresivnijoj sekvenci, s flash mobom na groblju u kojem Link traži od prisutnih da odbace vlastite pametne telefone na grobove, s Frankie/Mayom, koja će nazdraviti na očevu grobu, nastradalom u automobilskoj nesreći koja priziva duhove njena oca Gian-Carla Coppole. Samo što gliser sada zamjenjuje automobil.

Cijena uspjeha

Tada se moramo prisjetiti ispovijesti iz Coppolina »Twixta«. Jer, Gia ne igra samo na razornu iskrenost, inkarniranu u njenom filmskom alter egu, koji smo odsanjali tek na trenutak, u svim našim algoritmima. Zato je autoričina satira o društvenim medijima mogla biti najvažniji film 77. Mostre. Ali nije, bez obzira na sav »hajp« koji ju je pratio. U tsunamiju pixela, emoji histerije i elektronike, negdje na pola puta između »Somewhere« i »The Bling Ringa« iza kojih stoji autoričina teta. S anarhoidnim Linkom poznatijim kao No One Special, koji u kostimu miša reklamira sir u supermarketu. Iako su kupci nedovoljno educirani da bi uočili print Kandinskog iza njega. Naravno, tu je i neizostavni Youtuber Johnny Knoxville, ali i specijalisti za kršćanski makeover koji podučavaju djevojke »kako izgledati svježe za Isusa«. Iako autoričine na trenutke banalne denuncijacije kasne barem desetak godina.

U recentnom intervjuu Coppola je navela da ju je za najnoviji komad dijelom inspirirao Elia Kazan (šifra: »Lice u gomili«). Iako film pripada »influencerskom agentu« Jasonu Schwartzmanu u još jednoj etičkoj paraboli o cijeni uspjeha, s ponekim cameom koji krade Coppolin komad, poput 13-godišnjeg influenserskog drag performera Juanpe Zurite. Doduše, Jonathan Romney u kritici Coppolina filma navodi da njeni protagonisti tek grizu medijsku ruku Tik Toka koja ih hrani. U potrazi za većim ekranom. U još jednoj priči o zamornim hipsterima koje će progutati sistem, koliko god ga oni pokušavali izazvati. Možda nakon svega tek ostaje famozna maksima Forresta Gumpa – »Glup si koliko si glup«.