Golemi interes za film Gaspara Noea: Seks je i dalje najveći mamac za publiku

Aomi Muyock, Gaspar Noe, Karl Glusman i Klara Kristin / Foto Reuters

Noe navodi da je htio snimiti film koji će do kraja reproducirati strast zaljubljenog mladog para, a zapravo je ponudio dvosatni 3D art-porn s neizostavnom anatomskom snimkom seksa

CANNES  Očekivati od velikog tajvanskog sineasta Hou Hsiao-hsiena da snimi borilački film otprilike je isto kao i očektivati od tajvanskog sineasta Tsai Ming-lianga da snimi nastavak »Brzih i žestokih«. Iako se Houov transfer u wuxia zonu u filmu »Ubojica« opisivao kao neočekivani žanrovski iskorak, zaboravite na žestoku akciju koja prkosi gravitaciji, poput one iz »Tigra i zmaja« ili King Huovih klasika. Autorov prosede krajnje je spor što je nezamislivo za wuxia i više ga zanimaju karakteri, iako je tek grebao po njihovoj površini (riječ je o autoru kojem nikad nije previše stalo do psihologiziranja junaka).

   Tu sporost kadra tek povremeno razbija nagli okršaj u kojem sudjeluje Houova muza Shu Qi koja se već dokazala kao akcijska heroina (u »Transporteru« joj je partner bio Jason Statham), glumeći generalovu kćer koja dobiva zadatak da eliminira korumpirane lokalne vladare. Jedan od njih je i čovjek za kojeg se trebala udati i koji upravlja najvećom vojnom regijom na sjeveru Kine 9. stoljeća, u posljednjim danima dinastije Tang. Iako je priča na trenutke konfuzna, Houu je najvažniji stil, pa njegovi elegantni interijeri prizivaju duhove »Šangajskih cvjetova«. Poput priče o usamljenoj modrovoljki koja se spominje u filmu, a koja ne može pjevati i plesati ako pred njom nije postavljeno zrcalo.   

Seks na opijatima

Ipak, najveći interes vladao je za najnoviji film Gaspara Noea kratko i jasno hanekeovski nazvan »Love«, čija se ponoćna projekcija za javnost održala prije one novinarske, što je postala prilično uobičajena praksa ovogodišnjeg Cannesa. Tada se pred Grand Theatreom Lumiere naguralo toliko smokinga i toaleta, da već sada francuski mediji proglašavaju Noeov film najvrućom robom u povijesti Cannesa, iako to zapravo nije bila klasična publika, barem ne u onom berlinskom smislu, jer tu »javnost« zapravo predstavljaju oni odabrani koji su dobili famozne pozivnice. Sve to samo dokazuje da je seks i dalje najveći mamac za privlačenje publike.   

To se dogodilo i na novinarskoj projekciji, na kojoj se manja dvorana »Bezin« napunila već 40 minuta prije projekcije. Da li se isplatilo potratiti dobar dio noći i dana uz još jedan Noeov »skandal«? U press knjižici filma Noe navodi da je uvijek sanjao snimiti film koji će do kraja reproducirati strast zaljubljenog mladog para u svim njegovim fizičkim i emotivnim ekscesima. Ono što Francuzi vole nazivati »amour fou«. Snimiti »organsku« dimenziju zaljubljenosti i melankoliju ekstaze izgubljene ljubavi.

   Da bi nas ta ekstaza još više napalila, na ulazu u dvoranu dobili smo 3D naočale. I zapravo gledali dvosatni 3D art-porn u kojem se jedan mladi američki režiser u Parizu, koji ne želi snimati filmove sa znojem, krvlju i spermom a obožava Kubricka, upušta u vrući ali destruktivni odnos s džanki curom Electrom koja ne može zamisliti seks ako nije na opijumu ili nekoj drugoj jačoj supstanci. Ali on je sada u braku s djevojkom iz njihova susjedstva koja im se znala pridružiti u erotskim igricama, te dobiva poziv Electrine majke o njenom misterioznom nestanku, nakon čega se počinje prisjećati njihove prošlosti. Ta prošlost podrazumijeva i narko halucinacije s neizostavnom anatomskom snimkom seksa koju je Noe već koristio u superiornijem komadu »Enter the void«, iako se sve to već pretvara u autorsku pozu.   

Tamilski tigar u Parizu

Jednu drugu vrstu porna, onog ratnog, pokazuje i u konkurenciji prikazan »Dheepan« Jacquesa Audiarda, autora koji iza sebe ima sjajnu zatvorsku dramu »Prorok«. Iza naziva tog filma krije se ime bivšeg pripadnika Tamilskih tigrova koji bježi iz Sri Lanke u društvu jedne djevojke i djevojčice koje se lažno predstavljaju kao njegova žena i kćer, te završava kao domar u derutnom pariškom predgrađu u kojem vladaju otprilike isti zakoni kao i oni u predgrađu Baltimorea iz serije »Žica«. I dok on dobiva posao domara u zgradi u kojoj živi, njegova lažna žena njeguje bolesnog susjeda te se zbližava s njegovim sinom koji je netom izašao iz zatvora.

   Zanimljivo je da glavnog junaka Deephana glumi Jesuthasan (ime) Antonythasan (prezime) koji je kao dječak doista bio regrutiran u Tamilske tigrove, nakon čega je u 19. godini pobjegao najprije u Tajland, a potom u Francusku gdje je dobio politički azil i pridružio se trockističkoj grupi, radeći kao kuhar, domar i portir hotela u Euro Disneyu, paralelno se baveći književnošću, pa je Audiardov film donekle inspiriran njegovim memoarima.

   Još jedna azilantska priča, vezana za pobunu u izbjegličkom kampu u Rosarnu koja se dogodila 2010, tema je debitantskog filma Jonasa Capignana »Mediterranea« u kojem autor nastavlja istraživati talijanski jug, prateći energičnom ručnom kamerom odiseju dvojice afričkih imigranata. Poput protagonista Žilnikova dokumentarca »Destinacija Serbistan«, tako će i Ayiva i Abas susresti ljude koji su im spremni pomoći, ali i rasistički nastrojene žitelje kalabrijskog gradića. Iako autor oslikava njihove etape krajnje realistično, on ne uspijeva transformirati vlastiti stilski odabir u intenzivni komad, igrajući na stereotipe. A finale u kojem Rocco poziva Ayivu na proslavu kćerina rođendana praktički je »ukraden« iz Žilnikova filma, samo što u potonjeg zabavu zamjenjuje vašar