Kad u prekrasnoj anime »Miss Hokusai«, iza koje stoji Keiichi Hara, ugledamo O-Ei, kći slavnog japanskog slikara kako u društvu slijepe mlađe sestre plovi tokijskom rijekom Sumida (Tokio se tada zvao Edo), riječni val se pretvara u oživjeli »Veliki val kod Kanagawe« s famoznog drvoreza koji je naslikao njen otac. Na sličan način oživjet će njegovi vrapci koje je oslikao na rižinom zrnu i ogromni Dharma, ali i platno s demonima na kojem će izvesti malu budističku intervenciju kako bi smirio O-Ei.

I Vincent van Gogh je obožavao japansku umjetnost, što dokazuje i njegova »Japonaiserie«. Iako ga s Hokusaijem tek povezuje njegova (pariška) ljubav prema kurtizanama i bordelima.

Estetizirane slike

U odnosu na Haru, poljska animatorica Dorota Kobiela i njen muž Hugh Welchman otišli su u filmu »Loving Vincent« korak dalje. Tamo gdje je Kurosawa u »Snovima« natjerao Martina Scorsesea da u slamnatnom šeširu Van Gogha uđe u njegova platna, Kobiela i Welchman uz pomoć armade od 125 umjetničkih suradnika oživljavaju njegova platna u pulsirajućem spoju krimića, biopica i didaktičkog doku-romana. Ulogu svojevrsnog Poirota preuzima narator Armand Roulin, poštarev sin koji mora uručiti Van Goghovu bratu Theu zadnje pismo koje mu je napisao slavni slikar.

Pritom Roulin pokušava rekonstruirati zadnje Van Goghove dane i riješiti misterij njegove smrti s kojom se ne povezuje samo Theo, već je tu i figura mladog pariškog bonvivana u kaubojskom kostimu koji se pijan zatekao u provansalskom polju u kojem je umjetnik slikao.

Platna koja »dišu« 

Vremenske mijene, boje i predmeti su ti kojima autori podaruju život u eksplozivnoj tenziji pokreta, koliko god naraciji nedostaje ritma i više je podređena estetiziranoj (pokretnoj) slici nego dramaturgiji. Tu halucinantnu seriju prekidaju tek povremeni crno-bijeli flešbekovi, koji nas vraćaju u umjetnikovu blisku prošlost.

Poput superiornije »Miss Hokusai«, tako se i »Loving Vincent« bavi demonima. Samo što su u potonjem komadu demoni još uvijek prisutni. No, koliko god autori naglašavali da je čitav film oslikan ručno, njegova animacijska tehnika doima se poput vangoghovske verzije rotoskopa koji je koristio Richard Linklater u filmu »Waking Life«.

Zato lik poštareva sina, ljepuškastog detektiva Armanda koji se ne odvaja od svoga žutog sakoa, nije animirana verzija njegova originalnog portreta koji se čuva u muzeju Folkwang u Essenu, već je više riječ o vangoghovskom »portretu« britanskog glumca Douglasa Bootha koji Armandu posuđuje glas. Osim toga, originalna engleska verzija filma koju su sinkronizirali engleski glumci, više se doima kao da je riječ od Constableu, a ne o Van Goghu. Zato smo dobili tek oživjelu/animiranu verziju Van Goghovih platna koja »dišu«.