Motive tajni i laži, sjećanja i identiteta, Paskaljević elaborira bez imalo patosa i krajnje smireno, nalik na neku tužnu baladu, a za to je prije svega zaslužan veličanstveni glumački tim sastavljen uglavnom od veterana beogradskog glumišta, predvođen izvrsnim Mustafom Nadarevićem
U najnovijem filmu Gorana Paskaljevića »Kad svane dan« kojim je nakon Zagreba otvoreno i riječko izdanje Festivala tolerancije i židovskog filma, Beograd se doima poput izlizane limene kutije s požutjelim starim partiturama i obiteljskim fotografijama, koju je kuratorica Jevrejskog istorijskog muzeja predala pijanistu Mustafi Nadareviću. Beograd je u tom filmu grad oronulih fasada i starih stanova, zapušten i ofucan poput njegova Sajmišta na lijevoj obali Save oko kojeg se vrti čitava priča.
S arhivskim snimkama Sajmišta film i počinje. Na tu istu lokaciju, danas poznatiju kao Staro sajmište, autor se tokom filma stalno vraća. Na njoj se njegova dirljiva priča završava emotivnim koncertom.
Iako je riječko gostovanje Festivala tolerancije poznato i kao Festival židovskog filma programski nešto manjeg obima od njegova zagrebačkog izdanja, iz programa valja izdvojiti i one filmove koji nisu strogo fokusirani na dominantne teme holokausta i židovsku problematiku, već propituju motiv tolerancije kroz neke druge teme poput kurdskog pitanja (»Tvoja ljepota ne vrijedi ništa«), latinoameričkih izbjeglica u San Diegu (»Inocente«), žena žrtava nasilnih Pakistanaca koji ih napadaju solnom kiselinom (»Sačuvati obraz«), žena podvrgnutih bolnom procesu kemoterapije (»Ponedjeljkom kod Racinea«), ambasadorima u Africi koji nemaju ništa zajedničkog s onima iz doksa Madsa Bruggera (»Časni ambasador«) te homoerotskoj vezi jednog Izraelca i jednog Palestinca (»Vani u mraku«).
Lik dirigenta često se proteže u Paskaljevićevu opusu. U »Buretu baruta« imamo Ljubu Tadića koji dirigira s osjećajima na dunavskoj splavi. A sada je tu pijanist i dirigent Nadarević koji će dovesti grupu Roma na ruševine Sajmišta kako bi održali komemorativni koncert na tom sablasnom mjestu koje je krajem tridesetih pretvoreno u jedan od glavnih konclogora na tlu bivše Jugoslavije, u Drugom svjetskom ratu formalno na teritoriju NDH, ali pod kontrolom Gestapa, poznat kao »Judenlager Semlin«. Prema tom mjestu stravičnog holokausta sve naše vlasti – one bivše i ove sadašnje odnosile su se krajnje nemarno, prepuštajući ga zubu vremena i sustavnom propadanju, bez ikakva obilježja.
Motive tajni i laži, sjećanja i identiteta, Paskaljević elaborira bez imalo patosa i krajnje smireno, nalik na neku tužnu baladu, tek ponekad upadajući u didaktičnu zamku. Za to je prije svega zaslužan veličanstveni glumački tim sastavljen uglavnom od veterana beogradskog glumišta, predvođen izvrsnim Nadarevićem koji glumi krajnje smireno, iako je postojala bojazan da će Fazlinovićev nerv zaiskriti u sceni romskog vjenčanja, ali na sreću nije.
Tu je i Paskaljevićev vjerni koscenarist Filip David. Kad on nabraja žrtve Sajmišta, kao da se suočavamo s onim istim stravičnim popisom iz »Sonnenscheina« Daše Drndić.
No, holokaust je samo jedna od tema iz koje će meandrirati neki drugi motivi koji korespondiraju s idejnim konceptom samog festivala, poput ksenofobije (podmetnut požar u romskoj kući priziva duhove Fliegaufova filma »Samo vjetar«), strahova od deložacija, nekih novih ratova i genocida (zapuštene bivše ćelije konclogora na Sajmištu danas obitavaju isprane izbjeglice). Jer, u Paskaljevićevu sajmištu izgubljenih duša kutije bivaju zakopane, ali sjećanja koja bude njeni sadržaji ostaju vječna.
