Peter Greenaway nikad nije snimao filmove. Snimao je žive slike (tableaux vivants). Njegova opsesija teatrom i slikarstvom je stalna. Slučajno se naime dogodilo da smo autorov najnoviji film »Goltzius i Pelikanova družina«, inače drugi dio trilogije posvećene flamanskim slikarima, gledali prošle subote, u Noći kazališta.

Paradoksalna je naime činjenica da se u toj istoj noći najluđi teatar (koji imitira život) mogao razotkriti ne na kazališnim daskama već u kinu, konkretnije, u multipleksu, iako to nije Greenawayev prirodni habitat. Koliko svaki njegov novi film postaje sve snažnije kontaminiran estetikom videoarta, koristeći nebrojene mogućnosti koje mu nudi digitalna era, toliko je on sve bliži teatru i jeziku (erotskog) hepeninga. 

Non-stop orgija

Kako to obično biva u Greenawaya, tijelo performera ispunjava svaki pedalj filmskog kadra i dominira njime u pulsirajućoj baroknoj putenosti. Svaki (seksualni) čin i pojedina gesta transformirani su u erotski spektakl koji se odvija u dekadentnom prostoru napuštene tvornice (film je snimljen na lokacijama bivše zagrebačke tvornice željezničkih vlakova »Gredelj«, čiji prostor funkcionira kao snažni kontrast u odnosu na njene pedantne barokne kompozicije). Jer, Greenaway nije samo sineast, već i slikar koji režira vlastite grijehe. 

  Svaki kadar ovog post-postmodernog filma koji zapravo govori o odnosu seksa, religije i novih tehnologija, transformiran je u non-stop orgiju. Kostime njenih aktera, kad ih uopće nose, dizajnirala je Blanka Budak. A lik Adaele/Salome koji portretira sjajna Kate Moran, priziva njenu ulogu u sumanutom komadu Yanna Gonzaleza »Les Rencontres d’apres minuit« (Priče nakon ponoći) koji također igra na teatralnost, onirizam, seksualne arhetipove, dionizijsko oslobađanje tijela i tajnu povijest (biblijskog) erosa, samo što Greenawayeve barokne kompozicije zamjenjuje minimalizam kadra, kojem snobovi često vole prišivati epitet »flambojantnog« (u Greenawaya imamo Giulija Berrutija u ulozi napaljenog pastuha Boethiusa, a u Gonzaleza imamo poliseksualnog pastuha Erica Cantonu). 

 

Razulareni esejist

Iako se u filmu osjeća odsutnost Greenawayeva fetiš kompozitora Michaela Nymana (zamjenjuje ga Talijan Marco Robino i njegov kvintet Architorti), dok uranjamo u svu tu (moralnu) dekadenciju priče koja ne može biti više greenawayevska no što jest, čak i kad se od sve te hrpe nagih tjelesa počinje osjećati stanoviti zamor kako film odmiče, nismo posve sigurni da li je ovo kraj povijesti filma kakva poznajemo, ili je sve to tek dio njegove evolucije.